Καλησπέρες και πάλι.... Απέκτησα επιτέλους πρόσβαση σε αυτό το κουτί του διαβόλου (joke) που λέγεται υπολογιστής και αποφάσισα να γράψω. Αυτήν τη φορά όχι για κάτι τόσο καλλιτεχνικό, αλλά για κάτι το οποίο σίγουρα αγγίζει και αφορά κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται άνθρωπος.
BULLYING λοιπόν ή διαφορετικά εκφοβισμός είναι ο φόβος και ο τρόμος που ήχησε πολύ έντονα, ειδικά τους τελευταίους μήνες, στα αυτιά όλων των Ελλήνων. Το ότι, όμως, κάτι ακούγεται δεν είναι απαραίτητο πως γίνεται και κατανοητό! Θύματα παντού. Μέχρι και εμείς οι ίδιοι θύματα. Λες και περιμέναμε τα ΜΜΕ να μας μιλήσουν για τον σχολικό εκφοβισμό, την ενδοσχολική βία και τις μορφές της. Λες κι εσύ, κι εγώ δεν υπήρξαμε μάρτυρες, θύματα ή και θύτες όλης αυτής της κατάστασης.
Δυστυχώς το ξέρεις καλά "άνθρωπε" το τι σημαίνουν τα κλαμένα μάτια, το σκυφτό κεφάλι, τα πόδια που από το τρέμουλο δεν μπορούν να κουνηθούν και να προχωρήσουν στον διάδρομο του σχολείου και τα κοκκινισμένα μάγουλα από ντροπή που ανήκουν στο πρόσωπο, που για ακόμη μια φορά δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, όταν τα κωλόπαιδα, οι "μάγκες", τα "αλητάκια" και, τέλος πάντων, όλοι αυτοί οι ψευτοάνθρωποι την έπεσαν ή σε εσένα ή στον συμμαθητή επειδή δεν γουστάρουν. Όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Όλο και κάτι θα βρουν ε; Φταίνε τα μαλλιά σου λένε, και τα κιλά σου, και το ντύσιμο σου. Και μετά φταίει το ύψος σου, το διάβασμα που ρίχνεις. Το φαγητό που τρως, το από που είσαι. Οι σεξουαλικές σου επιλογές, τα παιδιά που επιλέγεις και κάνεις παρέα και τόσα άλλα που μπορούν να βρουν. Κι εσύ αμέτοχος. Και μπαίνεις σε έναν φαύλο κύκλο ώσπου φτάνεις στο σημείο να πιστεύεις πως φταις εσύ που γίνονται όλα αυτά. "Κάτι έχω.." λες. Κι όλο και το πιστεύεις. "Ναι, ναι..δίκιο έχουν¨" λες και ξαναλές. Κι όλο και κοιτάζεσαι σε αυτόν τον γαμημένο καθρέφτη κι όλο λες πως έχουν δίκιο!
Το λάθος όμως ξέρεις ποιο είναι; ΔΕ ΜΙΛΑΣ. Και δεν μιλάς γιατί νομίζεις πως φταις. Το ξέρω το πως νιώθεις...Γιατί; Γιατί το έζησα. Στρίμωγμα στις γωνίες, ξύλο, βρισίδια και ούτω καθ' εξής. Για τρία χρόνια ολόκληρα. Και στο τέλος νόμιζα κι εγώ πως φταίω. Αλλά πριν από εμένα είχαν πάρει σειρά κι άλλα παιδιά θύματα και μετά από εμένα κι άλλα. Και το λάθος μου ξέρεις ποιο ήταν άνθρωπε; Ότι δεν μίλαγα. Δεν μίλησα όταν είδα να κλωτσάνε τη μπάλα του Λευτέρη χωρίς λόγο, ούτε όταν είπαν τον Στέλιο gay, ούτε όταν φώναξαν την Ανδρομάχη χοντρή κι ούτε όταν κορόιδεψαν τον Βασίλη επειδή ήταν λίγο πιο αργός από τους άλλους. Δεν μίλησα. Ψέλλισα μέσα από τα δόντια μου ένα "Τα κωλόπαιδα..." και μέχρις εκεί. Έτσι, όταν ήρθαν σε εμένα, κανείς δεν μίλησε για μένα. Ο νόμος της σιωπής, βλέπεις, που στηρίζεται από τόσες δικαιολογίες...
Σπάστε αυτόν τον γόρδιο δεσμό της σιωπής σας και μιλήστε. Η λέξη άνθρωπος κερδίζεται και δεν αποτελεί ποτέ απλώς έναν τίτλο. Κέρδισε, λοιπόν, το να λέγεσαι άνθρωπος και μην μένεις απλώς παρατηρητής. Γιατί θα έρθουν και σε εσένα, και τότε θα 'ναι αργά να μιλήσεις, γιατί μέχρι και η κραυγή σου θα μοιάζει ψίθυρος. Με απέραντη λύπη, όλο αυτό για τα θύματα ενδοσχολικού καθώς και ενδοπανεπιστημιακού εκφοβισμού.
Υ.Γ. : "Η βία, είτε φυσική είτε ψυχική, είναι μια αναζήτηση της ταυτότητας και του νοήματος. Όσο λιγότερη ταυτότητα, τόσο μεγαλύτερη βία." είχε πει ο Καναδός επικοινωνιολόγος Marshall McLuhan. Μην το ξεχνάς. Ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου