Παραδοχή, Αποδοχή, Πάλη, Ανατροπή.

Πολλά τα σενάρια των τελευταίων ημερών περί πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Θα ωφελούσαν όμως πραγματικά τη χώρα οι εκλογές; Εν έτει 2016 και στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, στις εκλογικές αναμετρήσεις διακυβεύεται ουσιαστικά το ποιο κόμμα θα αναλάβει τη διαχείριση ενός συστήματος που βουλιάζει. 

Η σήψη του καπιταλιστικού συστήματος με την παράλληλη και άμεσα συνυφασμένη πυροδότηση των φασιστικών φαινομένων που εμφανίζονται σε όμοιες χωροχρονικότητες, αποδεικνύει έμπρακτα το ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός. Πολλ@ εχθρεύονται συγκεκριμένα τα κόμματα χωρίς όμως να αντιτάσσονται εμπράκτως στις πολιτικές που υποστηρίζουν και τα εκθρέφουν. Για ποιο λόγο δηλαδή να εχθρευόμαστε μονάχα τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ ως κομματικούς σχηματισμούς και να μην αντιπροτείνουμε κινήσεις για την εν συνόλω πολιτική που ακολουθούν και υπηρετούν; Ένα τέτοιο αντιπρόταγμα οφείλει να εγκολπώνει όλα εκείνα τα βήματα που πρέπει να σημειωθούν ώστε να βουλιάξουν πάνω στο ίδιο τους το βάρος.

Σε τί χρησιμεύουν λοιπόν στις μέρες μας οι εκλογές; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Μοναδική αποτύπωση αυτών αποτελούν οι δυναμικές που σχηματίζονται εντός της κοινωνίας. Η αποτύπωση αυτή μπορεί να φέρει είτε έμπνευση είτε απογοήτευση, δουλειά όμως του κινήματος είναι να ελέγξει τη διάθεση αυτή και να μεταβάλει κάθε αφορμή σε σπίθα για την επανάσταση. Για παράδειγμα, η στροφή της Πορτογαλίας από την καθαρή δεξιά στον αριστερό-κεντροαριστερό χώρο, μπορεί να μην είναι καθόλου ικανή να φέρει την αλλαγή, αποτυπώνει όμως πως ο πορτογαλικός λαός βρίσκεται σε αναζήτηση μιας εναλλακτικής. 

Είναι όμως αρκετή αυτή η αποτύπωση; Σαφέστατα και όχι. Η λύση δεν μπορεί να προέλθει μέσω των εκλογών. Όπως έχει πει άλλωστε και ο Καρλ Μαρξ: "Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν την πραγματικότητα, θα ήταν παράνομες". Το παράδειγμα της περιπτώσεως του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μέγιστη απόδειξη για την αδυναμία των εκλογών να φέρουν τη λύση. Η διασύνδεση δηλαδή της αριστεράς με τη θέση διαχειριστή εντός του παρόντος συστήματος, μεταστρέφει την εκλογική βάση του κόμματος λόγω των συστημικών προταγμάτων που μοιραία προβάλλονται. Ο σχηματισμός των Podemos στην Ισπανία είναι ακόμη ένα παράδειγμα, καθώς με την πιθανότητα εκλογής και μόνο, βάσει δημοσκοπήσεων κάποιους μήνες πριν από τις ισπανικές εκλογές, ο λόγος του Πάμπλο Ιγκλέσιας συντηριτικοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό.

Τί είναι όμως αυτό που μπορεί να δώσει τη λύση; 
-Η οργάνωση του λαού υπό έναν κοινό στόχο, τη συνολική ανατροπή δηλαδή του καπιταλιστικού συστήματος. Μαζί με το σύστημα πρέπει να εξαφανιστούν και ο σεξισμός, η φαλοκρατία, η ομοφοβία, ο ρατσισμός, οι διακρίσεις. Είμαστε όλοι ίσοι.
-Ο διεθνισμός, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ανατροπή κι απελευθέρωση σε μία μόνο χώρα, ενόσω οι σύντροφοί μας σε άλλα κομμάτια του κόσμου θα συνεχίσουν να υφίστανται την καταπίεση. Η σταλινική αντίληψη του "κομμουνισμού σε μια μόνο χώρα" απέτυχε παταγωδώς με το πείραμα της ΕΣΣΔ άπαξ ανέλαβε ο Στάλιν.
-Η διαρκής επανάσταση, γιατί μόνο μέσω της διαρκούς επαναστάσεως καταφέρνει ο λαός τη διαρκή ευημερία στο σύνολό του.
-Η ταυτόχρονη επανάσταση σε όλους τους τομείς, γιατί όλ@ δεχόμαστε πολυεπίπεδη καταπίεση από το σύστημα και μόνο με τη συνένωση όλων των αγώνων μπορούμε να πετύχουμε τη δικαίωση.

Ποτέ δεν θα μπορέσει να υπάρξει λύση εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Ο καπιταλισμός δεν επιδέχεται αμαδιαμορφώσεις και περιορισμούς, καθώς είναι έτσι δομημένος ώστε είτε να υφίσταται είτε όχι. Η συνολική ανατροπή είναι μονόδρομος. Η βία σε μια επανάσταση θα είναι βία ενάντια στο σύστημα που μας ασκεί βία αιώνες τώρα. Από τους αυτοκράτορες και τη φεουδαρχία μέχρι τους βουλευτές και το νεοφιλελευθερισμό, το καπιταλιστικό σύστημα αλλάζει απλώς προσωπείο με το οποίο κάνει την εμφάνισή του ανά περιόδους. Είναι πια καιρός ο λαός και οι χρόνια τώρα καταπιεσμένοι να βγουν στο προσκήνιο και να διεκδικήσουν αυτό που είναι δικαιωματικά δικό τους.

Ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Απολύτως καθυποταγμένοι και στα τέσσερα, οι κυβερνόντες, σε πλήρη σύγκλιση με τις απαιτήσεις των αφεντάδων τους, φέρνουν την πρόταση για μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό. Καιρό τώρα πια γνωρίζουμε όλοι το περιεχόμενο του όρου "μεταρρύθμιση" όταν ξεστομίζεται από μνημονιακά χείλη. Έτσι λοιπόν, είναι πρόδηλες οι περικοπτικές διαθέσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ως αποτέλεσμα της υπερψήφισης του 3ου κι επαχθέστερου μνημονίου, η κυβέρνηση οφείλει να περικόψει 2 δις ευρώ που θα αξιοποιηθούν στην αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Ένα χρέος το οποίο κάποτε οι ίδιοι χαρακτήριζαν επαχθές και μη βιώσιμο. 

Το νομοσχέδιο αυτό μεταξύ άλλων περιλαμβάνει:

1. Μείωση των κύριων συντάξεων 15-30% για τους συνταξιοδοτουμένους από 1\1\2016.

2. Τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών στους αγρότες.

3. Δραματική αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών σε ελεύθερους επαγγελματίες, εργαζομένους με μπλοκάκια και αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες, κάτι που θα οδηγήσει στην αναγκαστική έξοδό τους από το επάγγελμα για να γλιτώσουν την φοροκαταιγίδα.

4. Σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ μέχρι το 2020, πράγμα που θα οδηγήσει πάνω από 370.000 συνταξιούχους να διαβούν το κατώφλι της φτώχειας.

5. Ενοποίηση όλων των ασφαλιστικών ταμείων σε ένα "υπερταμείο", που θα προσθέτει ταλαιπωρία στους ασφαλισμένους λόγω του μοιραίου οργανωτικού χάους που θα επικρατήσει.

Όλα τα παραπάνω ακόμα δεν έχουν συζητηθεί με τους θεσμούς, πράγμα που σημαίνει ότι αναμένεται η χειροτέρευση των όρων του νομοσχεδίου. Κατά πάγια πρακτική πια, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμορφώνονται πλήρως με τα αιτήματα των δανειστών, παρά τις εικονικές αντιθέσεις που προσπαθούν συνεχώς να προβάλλουν. Η ταφόπλακα που φέρει το όνομα "ασφαλιστική μεταρρύθμιση" έρχεται να προστεθεί στα 5 χρόνια λιτότητας που επέβαλλαν οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι πλέον οδεύουν προς συγχώνευση με τους ενδοκοινοβουλευτικούς ομοϊδεάτες τους, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων. Μέσα στο μνημονιακότερο των μνημονιακών κοινοβούλιο, σε λίγο καιρό θα κριθεί το μέλλον του δημοσίου αγαθού της ασφάλισης και ως κατά συνέπεια το μέλλον όλων μας. 

Στα σχέδιά τους απαντάμε με αντίσταση. Για την ακύρωση των μνημονίων και την παύση πληρωμών. Τη διαγραφή του χρέους, την ανάκτηση της αξιοπρέπειάς μας. Την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη διαχείριση των μέσων παραγωγής από τους εργάτες. Για την επανάσταση και την κατάκτηση των δικαιωμάτων μας. Μην τους αφήσουμε σε ησυχία. 

Όταν ο νόμος τους γίνεται περιορισμός των ονείρων μας, σπάμε το νόμο.