Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Εθνικές εκλογές Ισπανίας 2015. (Elecciones generales de España de 2015.)


Ύστερα από μια μακροχρόνια περίοδο δικομματισμού μεταξύ του Λαϊκού Κόμματος (PP) και του Κόμματος των Σοσιαλιστών (PSOE), οι εκλογές που διεξήχθησαν την 20η του Δεκέμβρη απεδείχθησαν ιστορικές. Ενώ καθ'όλη την προηγούμενη περίοδο οι κυβερνήσεις της Ισπανίας προέκυπταν με την αυτοδυναμία ενός εκ των δύο παραπάνω κομμάτων, τώρα για πρώτη φορά, η αυτοδυναμία  των 176 εδρών δε δύναται να συμπληρωθεί χωρίς τη συνεργασία τουλάχιστον 2 κομμάτων.


Πιο συγκεκριμένα, το Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι που είχε εκλεγεί με αυτοδυναμία για την περίοδο 2011-2015, συγκέντρωσε μόλις το 28,72% των ψήφων αποσπώντας 123 έδρες. Στη δεύτερη θέση, το Κόμμα των Σοσιαλιστών με γενικό γραμματέα τον Πέδρο Σάντσεθ κέρδισε το 22,01% με 90 έδρες. Τρίτο ήρθε το κόμμα του Πάμπλο Ιγλέσιας, Podemos, με ποσοστό 20,66% πήρε 69 έδρες. Το κόμμα των Ciudadanos του Αλβέρτο Ριβέρα συγκέντρωσε 13,93% διεκδικώντας έτσι 40 έδρες και την τέταρτη θέση. Στο σύνολό τους, τα υπόλοιπα κόμματα συγκέντρωσαν 10,71% και 28 έδρες.

Μαριάνο Ραχόι
Το δεξιό Λαϊκό κόμμα του Μαριάνο Ραχόι βρίσκεται στην ίδια ιδεολογική κατεύθυνση με τα κόμματα εκείνα που προτάσσουν τη σκληρή λιτότητα ως μοναδική λύση στην οικονομική και καπιταλιστική κρίση. Η στενή φιλία του ιδίου με την Άγκελα Μέρκελ, καθώς και η στενή του συνεργασία με τον Αντώνη Σαμαρά, κατά την περίοδο διακυβέρνησης της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είναι γνωστά. Τα σκληρά μέτρα που εφήρμοσε το PP, καθώς και η σκληρή στάση που κράτησε απέναντι στα ζητήματα της Καταλονία και της Γαλικίας, εξαγρίωσαν τους πολίτες με επικυρωτικό συμβάν την κατά πρόσωπο γροθιά που έφαγε από έναν ανήλικο κατά τη διάρκεια της περιοδείας του την προεκλογική περίοδο.

Πέδρο Σάντσεθ
Το κεντρο-αριστερό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα των Σοσιαλιστών του Πέδρο Σάντσεθ, που κυβερνούσε επί ηγεσίας Θαπατέρο, με τη στάση του έχει δώσει το πράσινο φως στην εφαρμογή της λιτότητας, καθώς τα αντιπολιτευτικά του προτάγματα κατά την προηγούμενη περίοδο, που τελούσε στην αξιωματική αντιπολίτευση, ήταν ευκαιριακά προσπαθώντας να παρουσιαστεί στο λαό ως κόμμα-σωτήρας παρά το γεγονός ότι, όταν βρισκόταν στην εξουσία, διαιώνιζε τα προβλήματα του λαού αφήνοντας πίσω του πρόσφορο έδαφος για τη σκληρή νεοφιλελεύθερη λιτότητα που εφήρμοσε το Λαϊκό Κόμμα.


Πάμπλο Ιγλέσιας
Το αριστερό κόμμα των Podemos, αμφιταλαντευόμενο καθ' όλο το προηγούμενο μεταξύ μια ευρωσκεπτικιστικής λογικής και μιας ανανεωτικής λογικής που "θα άλλαζε την πορεία της Ευρώπης και θα την καθιστούσε Ευρώπη των λαών και της αλλυλεγγύης", με στενές σχέσεις με το ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, δέχθηκε τα πυρά όλης της Ευρώπης αμέσως μόλις η ελληνική κυβέρνηση υπέκυψε και υπέγραψε το 3ο Μνημόνιο. Τα πυρά αυτά ήταν της άποψης ότι, όχι απλά οι Podemos στην εξουσία δε θα κατάφερναν τίποτα προς το συμφέρον του λαού και θα ευθυγραμμίζονταν εν τέλει με τη νεοφιλελεύθερη πρακτική της λιτότητας και των μνημονίων, όπως ακριβώς και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα δυσχεράνουν και την κατάσταση ακόμη περισσότερο καταφέρνοντας πληγές μόνο στο λαό και στην οικονομία κι όχι στο σύστημα που έλεγαν πως αντιπαλεύουν. Ουσιαστικά, οι σχέσεις τους με το ναυαγημένο ΣΥΡΙΖΑ και οι κάθε άλλο παρά ξεκάθαρες θέσεις τους πάνω σε καίρια αιτήματα της κοινωνίας, τους στοίχησε τη δεύτερη θέση που φαινόταν πως θα έπαιρναν σε ορισμένες περιστασιακές δημοσκοπήσεις της προηγούμενης περιόδου.

Αλβέρτο Ριβέρα
Το μια κεντρο-αριστερό, μια κεντρο-δεξιό και μια κεντρώο (τρόπον τινά Ποταμίσιο) κόμμα των Ciudadanos του Αλβέρτο Ριβέρα, δεν πήρε ουσιαστική απόσταση από το κυβερνόν κόμμα του Μαριάνο Ραχόι και ουσιαστικά κατακεραύνωνε μόνο την πρακτική κι όχι τη λογική του. Συνεπώς ήταν ξεκάθαρο στο λαό πως ψήφος στο Ciudadanos είναι μια ψήφος υπέρ της καθεστηκυίας τάξης των πραγμάτων αλλά ταυτόχρονα ενάντια στο πρόσωπο του Ραχόι. Να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι, ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης στέκεται στο πλευρό των Ciudadanos και μάλιστα ήταν καλεσμένος επισήμως από τον ίδιο το Ριβέρα στην εκδήλωση του κόμματος το βράδυ των εκλογών.

Κατόπιν των αποτελεσμάτων, η Ισπανία βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά, καθώς, ποτέ άλλοτε από την εποχή που η χώρα μετέβη στη Δημοκρατία δε χρειάστηκαν διάλογοι για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Αυτομάτως λοιπόν, αφού το ισπανικό Σύνταγμα δεν προβλέπει ορισμένη περίοδο για το σχηματισμό κυβερνήσεως, η Ισπανία εισέρχεται σε μια αμφίβολη περίοδο πιθανής ακυβερνησίας. 

Τα σενάρια για το σχηματισμό κυβέρνησης ποικίλλουν, από συνεργασία κομμάτων κοινού ευρύτερου ιδεολογικού άξονος, σε συνεργασία κομμάτων ανάλογα με τη δύναμή τους.

Σενάριο 1ο:
Κυβέρνηση που θα προκύψει από τη συνεργασία των δύο πρώτων κομμάτων, δηλαδή του PP και του PSOE. Σενάριο που κατερρίφθη από τους δύο ηγέτες αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών. Η εναντίωση του ενός στον άλλον όλο το προηγούμενο διάστημα, στην περίπτωση που υπέγραφαν την συγκυβέρνησή τους, θα φάνταζε τραγελαφική.

Σενάριο 2ο:
Συγκυβέρνηση του PP με τους Ciudadanos (κάτι σαν να λέμε συγκυβέρνηση ΝΔ-Ποτάμι), είναι η πλέον εφικτή λύση. Στην περίπτωση αυτή, οι Ciudadanos θα κατεύναζαν την φωνή εναντίωσής τους στην πρακτική του Ραχόι και με κοινό πυλώνα την ευρύτερη ιδεολογική τους σύγκλιση, θα αφομοιώνονταν από το Λαϊκό Κόμμα. Και πάλι όμως, η κυβέρνηση αυτή θα ήταν κυβέρνηση μειοψηφίας που σημαίνει ότι θα είχε σύντομη ημερομηνία λήξης.

Σενάριο 3ο:
Συγκυβέρνηση του PSOE με τους Podemos κι άλλα μικρότερα αριστερά κόμματα (κάτι σαν ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ κλπ κλπ). Ναι μεν βγάζουν άνετη αυτοδυναμία, το σενάριο αυτό όμως είναι πολύ ουτοπικό. Ακόμα κι αν οι Podemos δέχονταν να συγκυβερνήσουν με το PSOE παρά τις αντιπαραθέσεις του προηγούμενου διαστήματος, η πιθανότερη περίπτωση είναι να πέσει σύντομα λόγω των τριβών στο εσωτερικό της κυβέρνησης που θα προκύψει από τους διαφορετικούς δρόμους που θέλουν να ακολουθήσουν καθ' ένα απ' αυτά τα κόμματα.

Σενάριο 4ο: 
Οικουμενική κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης. Σκέτο ανέκδοτο, οπότε πάω παρακάτω.

Σενάριο 5ο: 
Επαναληπτικές εκλογές, υπό το φόβο της ακυβερνησίας που θα προβάλουν οι Ευρωπαίοι για να τρομοκρατήσουν το λαό της Ισπανίας ώστε να στηρίξουν το Ραχόι. 

Ύστερα απ' όλα τα παραπάνω, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η σύγχυση που επικρατεί στην Ισπανία, δε θα λυθεί σύντομα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο λαός, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θέλησε να δείξει την αντίθεσή του στη λιτότητα που εισήγε ο Ραχόι και να αποζητήσει μια εναλλακτική λύση στην κρίση. Η έλλειψη σοβαρών αριστερών κομμάτων με σαφή φιλολαϊκή πολιτική, άξια να λάβουν το χρίσμα της εξουσίας, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η μάχη για την ανατροπή δεν είναι μια μάχη που δίνεται πάνω απ' την κάλπη αλλά στους δρόμους.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου